Antoon Verraes
22-07-2016
22 juli 2016
Beste Lieve en kinderen en kleinkinderen,
Langzaam ben je van ons weggegleden, dat is het wat die ziekte met ons kan doen en met Etienne ook gedaan heeft. Dit is een nuchtere vaststelling. Maar het beleven als betrokkene en van heel dichtbij, dat kan eigenlijk niet verwoord worden, zelfs niet door diegenen die gezond zijn. Toch is het de zieke mens die de grootste nood heeft om begrepen te worden, zelfs in datgene die hijzelf niet meer kan begrijpen.
Ik heb je vader gekend, Rita’s peter, als een man van weinig woorden, maar van binnenuit met een gedrevenheid die ervoor zorgde dat het woord ‘opgeven’ voor hem niet bestond. Je moeder ken ik maar een beetje, maar je oom Max een beetje beter. Hij was de beste vriend van mijn nonkel pater Emiel Pattyn. Dit waren echt heilige mensen al durft men dit woord nu haast niet meer uitspreken. Zij wisten rotsvast voor wat en voor wie zij leefden.
Lieve, je hebt het avontuur aangegaan om voor Etienne thuis te zorgen en dit tot het einde. Materieel is dit al heel wat. Maar in de familie is werken een woord dat aan niemand moet uitgelegd worden. Maar wat dit alles nog in grotere mate overtreft is het besef wat het mentaal betekent om van heel dichtbij, eigenlijk naast jou, een geliefde te zien afbrokkelen, te zien tot puin vergaan, en daarbij toch te blijven communiceren met elkaar en met zichzelf, de grens van het mogelijke ver voorbij. Van dit laatste spreekt bijna niemand. Je ziet gewoon iedere medemens die maar even probeert er even in te komen, verlammen van angst uit schrik voor wat hemzelf nog zou kunnen overkomen. Toch Lieve leef je nog. Voor mij kan het niet anders dan dat jullie toch een weg hebben gevonden en gebaand, die jullie in staat hebben gesteld samen te blijven gaan… tot voorbij alles. Alleen niet tot voorbij elkaar…
Vanuit mijn meevoelen, invoelen, kan ik slechts naar jou opkijken met grote bewondering. Maar jullie zullen samen alleen blijven in het beleven van die nabijheid.
Ikzelf ben reeds een lange tijd voor mezelf bezig met puzzelen. Steeds nieuwe stukjes zoekend om toch verder te kunnen bouwen aan het grote geheel van de zin aan ons bestaan. Wie wil er geen zin geven aan het vervullen van die opdracht? Het bezig zijn daarmee brengt mij in elk geval troost, maar eigenlijk ook invulling aan vragen die we ons samen stelden, en nu op een heel andere wijze toch blijven stellen…
Ik voel Rita in toenemende mate leven in mij. Haar afscheid nemen lijkt mij soms een verhuis. Een iets heb ik zo toch reeds mogen ervaren: doorheen mij blijft zij leven in vruchtbaarheid. Niet mijn vruchtbaarheid maar de hare. Als ik maar genoeg blijf luisteren…
Ik wens jullie samen als familie veel nabijheid. Het zaad is goed. De aarde zal goede aarde zijn… Elk van jullie zal in en door vruchtbaarheid dit beleefde leven blijven proeven en voeden!
Groetjes van Antoon met Rita in mij