Thierry
16-05-2017
Liefste Stephane,
Ik kan het nog steeds niet geloven, dit kan niet.
Niks krijgt jouw kapot, dacht ik.
Je redt het wel, zoals je altijd deed.
Gelukkig ben ik ervan overtuigd dat het leven hier misschien stopt, maar eeuwig verder duurt waar jij nu bent, broer.
Nooit zal ik rust vinden.
Ik had veel duidelijker nog moeten zijn toen ik jouw vroeg om nog eens naar Leuven te gaan. Dit is mij niet gelukt, en daar ben ik nu heel stil door. Ook soms woedend, dan weer heel stil, vragend...
Het is onwezenlijk om jou nu te zien liggen. Het doet zo'n pijn dat wij niet vroeger zo gesproken hebben zoals we laatst deden.
We hadden zoveel meer nog aan elkaar kunnen hebben.
Je blijft voor eeuwig bij mij. En ik weet dat het jou deugd zal doen dit te weten.
Telkenmale ik naar Chagall zal kijken, zal ik ook jou zien.
Ook dit heb je uitstekend gedaan.
Je zal me kracht geven in mijn verder leven, ook daarvoor ben ik jou dankbaar Stephane.
Triestig dat ik jou dit nooit zei toen, maar ik zie jou graag.
Le petit